ayıb

is. <ər. eyb>

1. Utanılacaq şey, utanmağa səbəb olan hal; ar, biabırçılıq. Ayıb iş. –Ayıbsöyləyəninaybınısöylərlər. (Ata. sözü). <Həpir:> Mənə ayıb olar ki, atam bu qoca vaxtında güzəran qeydi çəkə. M. C..

2. Qüsur, nöqsan, çatışmazlıq. Gərdənində, qamətində ayıb yox; Amma nə gözəldir pərişan zülfün! M. P. V.. Aybı açılmaq – ifşa olunmaq, qüsur və nöqsanlarının üstü açılmaq, biabır olmaq. Aybı çölə düşmək – sirr və nöqsanları camaata məlum olmaq, rüsvay olmaq. Aybı gəlmək – bax aybına gəlmək. Aybı örtülmək – qüsur və nöqsanlarının üstü pərdələnmək, ayıbları gizlində qalmaq. Aybına gəlmək – özü üçün nöqsan və qəbahət saymaq, utanmaq, xəcalət çəkmək. Aybına kor olmaq – öz ayıb və nöqsanlarını anlayaraq peşman olmaq, utanmaq, xəcalət çəkmək. Aybını açmaq – nöqsan və qüsurunun üstünü açmaq, ifşa etmək. Aybını örtmək – qüsur və ayıblarının üstünü pərdələmək, gizlətmək, ört-basdır etmək. Aybını üzünə vurmaq – nöqsanını üzünə deyib utandırmaq. Ayıb saymaq – nöqsan hesab etmək, nöqsan bilmək, qüsur saymaq. Ayıb tutmaq – nöqsanlı hesab etmək, qüsur bilmək, nöqsanını, qüsurunu göstərmək.